37. Skutki operacji i ostateczna suma

Dom Marka. Jego mama krzątała się po kuchni. Biła się z myślami. Może powinna zabronić Markowi grać w piłkę? Bo stanie się to co z jego dziadkiem? Zadzwonił telefon.

- Tak. Przy telefonie… Dzień dobry panie lekarzu… Acha… Już po operacji? Dobrze… Do widzenia…

****

Mark słyszał bicie swego serca na maszynie. Obudził się. Jednak nie otwierał oczu. Bał się. Bał się prawdy. A gdy dowie się, że to koniec…? Nie! Jest kapitanem Raimona! Jak on mógł tak w ogóle myśleć! Zebrał się w myślach i powoli otworzył jedno, potem drugie oko. Ujrzał rozmytą twarz nikogo innego, jak nie Nelly, po chwili ostrość wzroku wróciła. Twarz dziewczyny nie wyrażała jakichkolwiek emocji.

- I - i co się… co jest? – spytał zachrypłym głosem

Poza Nelly, zobaczył też lekarza.

- Staraliśmy się, by mógł pan znów być bramkarzem…

Chłopaka przeszły dreszcze.

- Musieliśmy wprowadzić… takie coś to złączenia kości i…

- Może pan przejść do rzeczy? – spytał trzęsącym się głosem

- … Musi pan przejść długą drogę, by zagrać w piłkę, ale… zrobiliśmy wszystko, by było dobrze – lekarz podszedł bliżej łóżka – Twoja ręka została uratowana.

Wyszedł z sali. Nelly zaczęła się uśmiechać. Mark nie mógł w to uwierzyć. Jak on mógł myśleć, że się nie udało! Teraz musi zrobić wszystko, by znów stanąć na bramce. Po chwili zastanowień wiadomość do niego doszła i zaczął się śmiać. Miał jeszcze zdrętwiałą rękę po znieczuleniu. Jednak to była cisza przed burzą…

****

- Cześć Nath – usłyszał ciepły głos Flory gdy ledwo otworzył oczy

- Flora… I co? – zapytał od razu

- Musieli ci umieścić metalową konstrukcję w nodze. Operacja się udała. Została teraz rehabilitacja.

Chłopak zamknął oczy. Kamień spadł mu z serca.

- Co z Markiem?

- Też…

- A tyle strachu było – Swift podniósł się na rękach

- Wiesz… - zaczęła Flora – Nie było wiadomo, lekarz wyszedł i ty się obudziłeś. Martwiłam się…

Przytulili się. Nathanowi zrobiło się ciepło.

- A co z Axelem? – spytał, zmieniając temat

- Zostało pięć dni…

- Posłuchaj. Zapewne szybko mnie stąd nie wypuszczą. Idź do mojego domu, rodzice są w delegacji za granicą. W garażu stoi granatowy motor. Postaraj się umieścić ogłoszenie, a cena do uzgodnienia. Ze wszystkimi ochotnikami, przychodź do mnie.

- Ale…

Nathan pociągnął Florę za rękę a ta złączyła swoje usta z jego. Dziewczyna oddała pocałunek, po czym wyszła. Po drodze spytała Evansa. Dopiero przed szpitalem, odetchnęła. Nie spodziewała się tego. Tak rozmyślając doszła domu Naha. W garażu czekał, jakby specjalnie na nią, granatowy czysty motor… Właśnie, czysty?

- Mówił, że kurzą się w garażu… - pomyślała Flora

Z trudem wyciągnęła go na światło słoneczne i zrobiła kilka zdjęć. Umieściła na kilku stronach internetowych.

- Miejmy nadzieję, że będzie dobrze…

****

Keytlin trzymała Axela za rękę.

- Spokojnie Axel… Wszystko będzie dobrze. Osobiście tego dopilnuję…

****

Następnego dnia, Marka odwiedził lekarz. Zmienił opatrunek itp.

- No, ręka goi się bardzo szybko. Tylko… musisz bardzo uważać, by kontuzja się nie pogorszyła.

- Dobrze. Postaram się…

Lekarz wyszedł.

- Cześć Mark! – usłyszał znajomy głos

- Nathan? – Evas nie krył zadowolenia – Żyjesz?

- Jak widzisz – Swift podjechał do łóżka na wózku – Jest sprawa… Słyszałeś, że Axel może już nie zagrać w pikę?...

- Tak… - chłopaki nagle posmutnieli

- Zbieramy te pieniądze. Sprzedaję motor.

- Serio? Pamiętasz, jak razem jeździliśmy? Biedny Kai…

- Cóż… Sam się w to wpakował… Ale jak tam ręka?

- Czuję, że coraz bardziej boli… Chyba poproszę o środki przeciw bólowe…

- Ja dostaję cały czas – powiedział Nathan - …Zapomniałem… Axel nie może umrzeć. I chciałbym spytać…

- Jasne. Sprzedam go

****

Dwa motory zostały wystawione na sprzedaż. Chętnych do kupna maszyn, było bardzo dużo. Gdy aukcja została zakończona, za sprzęty wyszło siedemdziesiąt tysięcy.

- Mamy dziewięćdziesiąt pięć tysięcy! Jeszcze pięć! I Trzy dni!

****

Keytlin siedziała na łóżku, oparta o ścianę. Trzymała oprawione zdjęcie jej i Axela. To była ich pierwsza… randka? Nie wiedziała jak to nazwać. Przypomniała sobie, burzę w szpitalu, i, i ten magiczny pocałunek. Nie przeszkadzał jej ten zapach lekarstw, pikanie maszyn, kurz i chrupiące pod butami okruchy sucharów. Gdy była z Axelem, nic się więcej nie liczyło… Tylko ona i on. Na szkło obrazu spadła łezka. Pozwoliła sobie popłakać. Nie była człowiekiem ze stali. Dała ujście emocjom, które skrywała przez tyle czasu. Usłyszała dzwonek telefonu. Odchrząknęła, dostosowując swój naturalny głos.

- Tak? Celia? Naprawdę? Już, już idę!

W pośpiechu złapała torebkę i wybiegła z domu. Popędziła do szpitala. W pomieszczeniu leżała Celia. Była osłabiona, ale uśmiechnięta od ucha to ucha.

- Celia! Jak ja cię kochana długo nie widziałam! – powiedziała Keyt

- Ja też. Co z Judem i innymi?

- Dobrze. Jude już chce kopać piłkę, ale gips mu trochę nie pozwala. Tylko… Axel…

- Słyszałam…

- Ee… Mów, co u ciebie! – Keytlin szybko zmieniła temat

****

Flora główkowała, jak by tu zdobyć jeszcze 5 tysięcy. Otworzyła laptopa i weszła na portal. Zobaczyła aktywną Naomi.

„-Cześć Nao!

- No hej. Słyszałam, co się stało… Bardzo mi przykro…

- O Axelu też? Do operacji zostało 5 dni i musimy uzbierać jeszcze 5 tysięcy…

- Zarabiałam trochę… Mam 4 tysiące. Mogę pomóc?

- Jasne! Wiesz co… Mam pomysł, skombinuj mi kogoś chętnego do kupna siodła. W ogóle całego zestawu. Proszę…

- Serio? Tego, na którym wygrałaś pierwsze zawody? Serio?!

- Tak… Tylko szybko. Bardzo.

- Ok. Jutro rano. Muszę zacząć szukać. Pa!”

Flora odetchnęła głęboko. Zaraz wybrała numer Keyt…

****

Następnego dnia, Florayna czekała już przed domem. Zobaczyła Naomi z jakąś dziewczyną. Gdy podeszły bliżej, Nao dała kopertę.

- Cztery tysiące – mrugnęła do niej – Ona chce nabyć zestaw.

- Tak! Bardzo bym chciała! – wybuchła dziewczyna

- Tysiąc, niżej nie schodzę.

Godzinę później…

- Keyt? Mamy sto tysięcy!

****

W szpitalu przed salą operacyjną czekała paczka przyjaciół. Mark i Nathan również. Lekarze wieźli ciągle nieprzytomnego Blaze’a. Keytlin złapała Axela za rękę.

- Powodzenia…

Zapowiedź!

Axela wzięli na tą operację… Nathan i Mark przechodzą rehabilitację. Zbliża się finał, a oni muszą być w pełni możliwości. Jednak, czy operacja Axela powiodła się? Czy zawodnicy staną do walki w pełnym składzie? Czytajcie następny rozdział pt. „Mecz rehabilitacyjno-rekreacyjny”. 

--------------------------------------

No hej!

Przepraszam, że tak długo... Usprawiedliwienie mam takie: Szkoła, egzaminy, treningi i on... <3 Ach... Jeszcze występy, przygotowanie się na WOŚP... 

Przepraszam... 

Poza tym wena mi gdzieś się ulatnia... :(

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału... 

Ja dziewczyny czekam na nowe rozdziały u was! Trzymam kciuki :D

Weny :DDDDDD