18. Ciekawostki

Po meczu, trener zapowiedział jutrzejsze spotkanie w domku klubowym. Nie powiedział, że każdy musi przyjść. Następnego dnia, Axelowi ściągnęli gips.

- Tylko nie przemęczaj się! Trenuj bezpiecznie! – rzuciła pielęgniarka i Axel wyszedł ze szpitala.

Czuł się świetnie. Nie czuł że był w szpitalu. Był szczęśliwy, że Keyt była jego dziewczyną. Postanowił ją odwiedzić. Wślizgnął się do domu. Spostrzegł Keytlin myjącą naczynia i nucącą jakąś piosenkę. Delikatnie zakrył oczy dziewczyny dłońmi. Ta, z początku zdziwiona, odwróciła się, i gdy zobaczyła Axela rzuciła mu się na szyję. Pocałowali się.

- Jesteś! Tęskniłam za tobą… - Keyt położyła chłopakowi głowę na ramieniu

- Widzieliśmy się wczoraj! – Axel objął dziewczynę w pasie – Ale ja też…

- Dzisiaj nie macie spotkania?

- Mamy. Ale bez ciebie nie pójdę – Blaze pocałował dziewczynę w policzek

Para wyszła z domu trzymając się za ręce, rozmawiając i śmiejąc się. Doszli do domku klubowego. Osób było niewiele: on, Keyt, Mark, Nathan, Kevin, Nelly, Celia i Silvia. Trener siedział na krześle.

- To wszyscy – powiedział wstając – Pamiętacie pewnie incydent z czerwoną kartką dla Nathana…

- Tak – odpowiedzieli

- Przyzwyczajajcie się do takich sytuacji, ponieważ pewnie zdarzy się taka nie jedna…

- Czemu? – zapytała Celia

- Ponieważ ktoś z „ludzi Shuriken”, zapłacił trenerowi łapówkę. Łapówki są bardzo możliwe… - westchnął trener – To tyle. Idę.

Wyszedł, zostawiając ludzi zszokowanych.

- Więc to łapówka była! To mendy! – Kevin zacisnął pięść – Jak coś takiego się powtórzy, osobiście walne temu sędziemu!

- Kevin! Spokojnie! – uspokoił kumpla Mark – Ważne, że wygraliśmy, i Nathan z nami grał!

- Skończmy ten temat! Może… pogadajmy o sobie! – zaproponowała Celia

- Spoko. Hmm… Nathan, twoja siostra wróciła już z obozu? – zapytała Nelly

- Dzisiaj… - nie dokończył bo drzwi się otworzyły i do pomieszczenia wbiegła dziewczynka wieku siostry Axela i dziewczyna już na studiach – wróciła!

Każdy zaczął się śmiać. Po chwili uspokoili się.

- Nie mówiłeś że masz siostrę! – zauważyła Keytlin

Dziewczynka zmierzyła Nathana gniewnym spojrzeniem. Ten uśmiechnął się.

- Jakoś nie było okazji. To jest Nataly i Amy – przedstawił siostry Nathan

- Cześć Nelly! – Nataly podbiegła do dziewczyny przytulając się do jej ręki

- Ja ją tu tylko przyprowadziłam! Sama chciała przyjść! – broniła się Amy

Amy Swift miała długie, niebieskie włosy. Były naprawdę długie- do pasa. Była wysoka, ale bez przesady. Jak Nathan miała brązowe oczy. Jej olśniewający uśmiech powalał ludzi. Nataly natomiast była blondynką, ale brązowooką. 

- Ktoś tutaj ma jeszcze rodzeństwo? – zapytała Keyt

- Ja jestem jedynakiem – powiedział Mark –Nelly zresztą też. Kevin ma siostrę, Celia ma brata, a Silvia siostrę dobrze mówię?

Inni potwierdzili te słowa ruchem głową. Nagle rozbrzmiał dzwonek w telefonie.

- Nathan, łap! – Axel rzucił chłopakowi komórkę

Ten po złapaniu zerknął na wyświetlacz. Zaniepokoił się. Odebrał.

- Tak – zaczął Swift

- Witam, czy mogę rozmawiać z panem Nathanem Swift’em?

- Przy telefonie.

- Ja dzwonię ze szpitala. Jestem pielęgniarką – Elic. Poznaliśmy się już

- Ach, tak! Pamiętam! A w jakiej sprawie?

- W sprawie Flory Amorres…

- Coś się stało?

- Niech pan przyjedzie, to nie jest sprawa na telefon.

Nathan schował telefon do kieszeni. Wstał i szybkim krokiem podszedł do otwartych drzwi. Powiedział tylko: „Muszę wyjść. Niedługo wrócę.” i poszedł. Przyjaciele chwile siedzieli w ciszy.

- Amy, wchodź. Nie stój tak w wejściu! – zaprosiła Nelly

Pogaduchy trwały dalej. Nathan dobiegł do szpitala. Na korytarzu złapał Elic. Kilka słów wyjaśnienia, i chłopak ruszył w stronę sali Flory. Wszedł do środka, tam dziewczyna przywitała go miłym uśmiechem.

- Obudziłaś się! Martwiłem się… - powiedział Nathan

- Jak ty leżałeś w szpitalu to było dobrze – dziewczyna niby obrażona odwróciła głowę

- Och ty… - Nathan uśmiechnął się złośliwie

- Co ci się stało w policzek? – zapytała Flora

- Wczoraj graliśmy mecz i… broniłem…

- Twarzą?!

- Widać aż tak bardzo?

- Pokaż. Jest troszeczkę siny… Boli?

- Już nie tak bardzo jak wczor… - Nathan nie dokończył bo dziewczyna pocałowała go w policzek

- Lepiej? – Flora założyła mu ręce na szyję.

- Tak, bardzo… - chłopak położył ręce na jej biodra

Patrzyli sobie w oczy. Ta chwila była tak piękna… tak słodka… tak romantyczna… Usta zbliżały się, i zbliżały. W końcu Nathan czuł oddech Flory na swojej twarzy.

- Floro, twoje wyniki badań! – do sali weszła Elic

Nathan i Flora odsunęli się od siebie, udając, że nic się nie działo. Pielęgniarka wyszła. Niezręczna chwila.

- Eee… Nie chciałaś się zobaczyć z Keytlin? – zaczął niepewnie Nathan

- Wolę, gdy ty jesteś ze mną…

- Mam dla ciebie niespodziankę. Odwróć się – powiedział Swift sięgając do kieszeni

Flora odwróciła się. Poczuła coś na swojej szyi. To naszyjnik.

- Nathan… Jakie to piękne… Dziękuję – dziewczyna przytuliła się do chłopaka

Ponowny dzwonek telefonu. Nathan odebrał:

- Gdzie ty jesteś? – zapytał Axel

- Eee… A co? Już skończyliście co nie?

- No kończymy. Jakby co będziemy w okolicy boiska.

- Spoko. Pewnie trening?

- Nie, chcemy się lepiej poznać. Przychodź, bo będziesz nadrabiać!- powiedział Axel – Nelly przyprowadziła przyjaciółki i rozmawiamy.

- Naprawdę? Serio chce ci się tam siedzieć i ich słuchać? – zapytał Nathan

- No… Wiesz, muszę spędzać czas z dziewczyną, jej nie odmówię.

- Spoko, może zdążę. Na razie!

- Axel dzwonił, prawda? – zapytała Flora

- Tak. Nie powiedziałem ci, że Axel sobie znalazł dziewczynę!

- Naprawdę? Kto to?

- A Keytlin! Muszę lecieć! Przyjdę później! Pa – pogładził dziewczynę po włosach i wyszedł.

Doszedł na boisko. Tam zobaczył jakieś dziewczyny rozmawiające z menedżerkami i piłkarzami. Axel podbiegł do niego.

- Nareszcie! – zaczął

- Idź, wyrwij się gdzieś z Keyt – mrugnął do Axela – Spoko!

Axel odpowiedział uśmiechem. Wziął Keytlin za rękę i poszli w stronę parku.

- Axel! Dziękuję! – przytuliła się do chłopaka

- Nie chce ci się już ich słuchać. Wiem. Mi też nie. Chodź na spacer! – zaproponował chłopak

- Świetnie! Mam pomysł gdzie możemy pójść! – odpowiedziała Keyt i pociągnęła Axela za rękę

Doszli do lasu. Przedzierali się przez krzaki. Znaleźli się na ścieżce. W tym miejscu, las był przepiękny! Usiedli na jednej z ławek.

- Axel… Ty masz siostrę, prawda? – zapytała Keytlin przytulając się do chłopaka

- Tak… - odpowiedział – Ale w  śpiączce…

- Przykro mi… Chcesz ją odwiedzić?

- Odwiedzam ją dwa razy dziennie. Zawsze mam nadzieję, że przywita mnie swoim śmiechem… - Axela zaczęła dusić rozpacz

- Będziemy razem ją odwiedzać! Ja mam młodszą siostrzyczkę i braciszka. Sarr ma ciebie za wzór. Ciężko trenuje piłkę nożną. Powiem ci, że nie ma odwagi, podejść do ciebie.

- Do mnie? Wpadłem na pomysł! Dużo mamy fanów-dzieci, co nie? To możemy zrobić takie spotkanie. Wiecznie nie będziemy chodzić do szkoły, a klub będzie potrzebować nowych talentów! – powiedział Axel

- Świetnie! Powiedzmy o tym Markowi! Na pewno będzie za! – odpowiedziała Keyt i razem zaczęli iść w kierunku boiska

Zapowiedź!

Axel wpadł na świetny pomysł! Musimy go zrealizować! Będą plakaty i ulotki! Po treningu z dziećmi, zaczniemy własny trening, oczywiście na oczach małych sportowców. Celia również powie, z kim będziemy grać następnie. Czytajcie następny odcinek pt. „Spotkanie!”. Takie treningi się przydają!

---------------------------

Następny rozdział, jest!

Mam nadzieję, że się podoba ;)

Czekam na komentarze! :*