27. Wiadomości z piekła!

Nelly biegła brukowanym chodnikiem przez las. Jej buty na średnim obcasie stukały rytmicznie. Tylko się nie przewróć, myślała dziewczyna. Chłodny wiatr rozczochrał jej włosy. Niedopięty w pośpiechu płaszcz powiewał. Ścieżka wydawała się nie mieć końca. Drzewa, z każdym krokiem stawały się jaśniejsze, jakby weselsze. Nelly zobaczyła, że przed ławką stoi Mark.

- Cześć! Przepraszam z spóźnienie! – krzyknęła zdyszana

- Nic się nie stało – chłopak odwrócił się patrząc na towarzyszkę – Wyglądasz przepięknie.

Dziewczyna zauważyła, że Evans trzyma bukiet czerwonych róż. Ta się zarumieniła.

- Dziękuję…

-To dla Ciebie- zaczął Mark wręczając jej bukiet – Nelly… Ja…

- Tak?

- Ja muszę ci coś powiedzieć – mówiąc to, Mark ujął dłonie dziewczyny – Ja…

****

- To tylko sen… - Nelly usiadła na łóżku, spojrzała na zegarek – 1 w nocy…

W pokoju było dziwnie gorąco. A w kominku się nie paliło. Raimon starła pot z czoła i otworzyła okno. Nocne, chłodne powietrze wdarło się do pokoju. Księżyc świecił mocniej.

- To tylko sen… - nie zamykając okna, dziewczyna wróciła do łóżka, po chwili zasnęła.

****

Był słoneczny dzień. Blask słońca wypełniało pomieszczenia domu. W ten sposób, nadawało mu bardziej uroczy wygląd. Nelly otworzyła list. Po przeczytaniu treści uśmiechnęła się. Zerknęła na zegarek. Szybkim krokiem podeszła do toaletki. Nałożyła tusz, poprawiła zalotką, cienie, puder, błyszczyk. Włożyła białą sukienkę do kolan, i różowe bolerko. Wyglądała nieziemsko. Po chwili Nelly siedziała w parku, przed stawem. Zastała tam Marka. Ten ubrany był w czarne spodnie, białą bluzkę i marynarkę tego samego koloru co spodnie.

- Jak zawsze, punktualna i piękna – powiedział Evans

Nelly zaśmiała się. Mark, teraz, uklęknął przed nią, wyciągnął pudełko, w którym był pierścionek…

****

- Co się dzieje?! – krzyknęła na całe gardło dziewczyna

Pobiegła do łazienki, przemyła twarz zimną wodą.

- Przecież Marka tu nie ma! – krzyknęła do swojego odbicia w lustrze – Może coś nas… Nie! … Celia miała rację. Oni muszą wrócić!

****

Flora otworzyła oczy. Rozejrzała się dookoła. Nie. To nie był sen. Jest w Manchesterze. Jej jedna towarzyszka jeszcze spała, pochrapując od czasu do czasu. Dziewczyna poczuła piękny zapach dochodzący z kuchni. Pokierowała się za zapachem.

- Cześć Dal, śniadanie robisz? – zapytała Flora

- Smacznego! Wory! Śniadanie!

Posiłek bardzo smakował dziewczynom. Po jedzeniu, pokierowały się na padok, po swoje konie.

****

Axela obudziło pukanie do drzwi. Była dopiero 7:30. Niemożliwe, żeby ktoś już ich ciągnął na wywiad, trening czy coś w tym stylu. Mozolnie wstał z łóżka, i wolno podszedł do drzwi.

- Tak?

- Witam … Axel Blaze? Jak miło mi pana poznać! – powiedziała dziewczyna, stojąca przed drzwiami

- Mów do mnie na ty – gdy ktoś mówił na Axela „pan”, czuł się stary

- Pomyliłam pokoje, przepraszam. A tak, śniadanie będzie za 30 minut. Później trening publiczny, wywiad, autografy, godzina z dziećmi, obiad, wywiad, mecz treningowy, kilka słów dla reporterów i odpoczynek.

Już nam gospodarują czas, pomyślał Axel. Trzeba obudzić Marka i Juda. Każdy z chłopców miał oddzielne pokoje. Gdy Blaze nie mógł normalnie obudzić brata Celi, to do akcji wkroczyła poduszka. Chłopak skoczył na równe nogi jak oparzony.

- Śniadanie za 15 minut.

Teraz Mark. To będzie wyzwanie. Tym razem, ani zwyczajne budzenie, ani poduszka nie dała rady. Po chwili namysłu, Axel poszedł po spryskiwacz do roślin.

- Śniadanie

Niedługo potem zawodnicy zajadali kanapki. Mark był jakiś nie swój. Śniło mu się coś dziwnego…

****

Około 8, Nathan obudził się w Atenach.

- Cześć! – zaczął jakiś chłopak – Jak się spało?

- Dobrze. Jestem Nathan

- Michai. To jest Dana (czyt. Dejna), Jess i Bayno.

- Podobno należałeś do drużyny piłki nożnej? – zapytała Deina

- Tak…

- Opowiedz nam o tym sporcie! – wypalił Bayno

- No, cóż. Jedenastka ludzi biega po boisku i kopie piłkę.

- To wiemy. Mów, jakie to uczucie, jak zdobędziecie gola, jak bramkarz wpuści piłkę. Jak to jest wygrać a jak przegrać? Każde uczucie, sytuację, i co najważniejsze innych zawodników! – powiedziała Jess

****

Keytlin uderzyła pięścią w stół. Nic jej nie wychodziło. To już szósta kartka, którą wyrzuciła. Obok niej leżały materiały, szkice, nitki i różne fotografie.

- Wszystko w porządku? – do pomieszczenia wpadła dziewczyna

- Tak. Tak, Lano. W jak najlepszym… - westchnęła – tylko szkoda, że nic nie mogę zaprojektować!

- Spokojnie! Pokaż projekty – Lana wzięła kartki zaczęła je przeglądać – Yhym… Ooo! Uuu… No, no… To jest świetne! Te suknie, a szczególnie ta! Niewinnie pociągająca, ale niebezpieczna! A ta! Spokojna a z charakterem. O! Klasyczna, idealna na biurowe wyjazdy!

- Trzeba je uszyć! Jak coś zawale, to będzie koszmar, a nie mam jeszcze namiarów…

- Ja będę twoją modelką! Możesz robić z moimi włosami co chcesz, możesz wbijać w mnie szpilki na przymiarce! Naprawdę! Zwołam jeszcze kilka dziewczyn! Jesteś Keyt genialna! Będziesz moją idolką!

- Dziękuję. Nie wiesz jak mi pomagasz.

****

- Flora! – krzyknęła Dal – Nic ci nie jest?

- N-nie… Trochę się poobijałam… - dziewczyna wsparła się na rekach

- To już drugi raz, kiedy spadasz z Sary. Co się dzieje?

- To ten wyjazd. Wiesz. Przyjaciele, rodzina…

- Taaa… Myślę, że to coś innego. Chodzi o rozstanie. Mów! – Woryan zsiadła ze swojego konia

- O czym ty mówisz? Żadne rozstanie! Ja nawet chłopaka nie mam!

- Spokojnie! – odwróciła się do Dal – Nie jestem pewna…

- Wsiadamy! Trening!

****

- O Boże! Axel! – krzyknął Mark

Chłopak leżał na środku boiska.

- N-nic mi nie jest… - powiedział Blaze

Jude pomógł mu wstać.

- Spróbujmy znowu!

Tym razem, Axelowi nie wyszło Ogniste tornado, a Markowi Boska ręka.

- Przerywamy trening!

****

- Au!

- Przepraszam! Rozkojarzyłam się! – Keyt szybko wyciągnęła szpilkę z materiału

Lana miała na sobie kilku warstwową suknię balową, koloru krwistej czerwieni. Góra ubioru, była cała w cekinach, kryształkach i błyszczących czarnych koralików. Dół, był w większości koronkowy. To znaczy tiulowa pierwsza warstewka, stanowiła ochronę przed następnymi szorstkimi materiałami. Jedna warstwa, była czarna. Na głównej „stronie” koronki, były naszywane brokatowe łodygi i kwiaty. Trzeba było to wszystko upiąć szpilkami, a potem zszyć. Keytlin i Lana miały przed sobą co najmniej 3 godziny stania, kłucia, zszywania i namysłu.

****

- Żyjesz? – zapytał Michai

To już chyba czwarty upadek Nathana, przy przeskakiwaniu przez płotki.

- Chyba nie umiem…

- Umiesz! Każdy lekkoatleta powinien to umieć! – powiedziała Jess

- Ja już nie jestem lekkoatletą. Jestem bardziej piłkarzem.

- Nathan. Spróbuj sobie przypomnieć. Za chwile będzie skok o tyczce, a jak tego nie będziesz umieć, to się tam połamiesz – wtrącił Bayno

- Dobra. Zaczynajmy

****

I tak minęły dwa dni. Nieudane treningi Axela, Marka, Juda, Nathana i Flory. U Keytlin było podobnie. Lana była strasznie pokłuta. Mimo to, chętnie pomagała swojej idolce. Dan miał już za sobą pierwszy mecz tenisa. Przyjaciele oglądali jego zmagania… Pewnego dnia, do ćwiczących na olimpiadę, przyszedł trener…

- Posłuchajcie. Dziś, jak wiecie, zaczynają się mistrzostwa. Musimy się teraz skupić. To będzie jednodniowa kwalifikacja.

Skład się zakwalifikował. Cieszyli się. Nathan miał największą ochotę, na powrót do Japonii.

- Świetnie! Tak trzymać! – pochwalił ich trener

- Wrócimy? – zapytała Dana

- Jakie wrócimy? Zostajecie tu, do następnej olimpiady jutro, a jak się uda, zostajecie tutaj jeszcze przez rok, czy dwa…

Nathana zamurowało. Rok? Dwa? Niemożliwe… Wrócili razem do hotelu. Właśnie zadzwonił Mark. Razem z Nathem zaczęli rozmowę przez Internet.

- Cześć! Jak tam? Słyszałem, że się zakwalifikowaliście!

- No tak… A co u was?

- Kiepsko. Nie wychodzą nam techniki… Na dodatek dowalili nam jeszcze tydzień… A gdy dobrze pójdzie, jedziemy na „rajd” po Europie…

- Jutro olimpiada… Gdy wygramy – Swift przetarł twarz – zostajemy na rok, albo 2…

- Co ty gadasz? Weź tam namów tego waszego trenera! Muszę kończyć, trzymam kciuki! Na razie!

Mark opowiedział Axelowi i Jude’owi. Idzie coraz gorzej… Gdy Nathan walnął czołem w stół, zadzwoniła Flora.

- Hej… Eee… Nie powinnam pytać, ale, co robisz z głową na stole?

- Dzwonił Mark…

- Tak bardzo cię zdołował?

- Po części. Im, gdy wszystko dobrze pójdzie, jadą w coś tam po Europie.

- Ach…

- My możliwe, że posiedzimy tu jeszcze…

- Rok albo dwa! – rzuciła wściekła Jess

-Co?! Wiesz co to znaczy? Drużyna, może się rozpaść! Raimon nie może stracić takich mistrzów!

- Spokojnie… Co u ciebie?

- Wracam za 3-4 dni. Jutro macie tą olimpiadę? – zapytała Flora

- Tak. Niestety… Trzymaj się. Pa!

Po rozmowie, Nathan wyłączył komputer i usiadł na łóżku. Musiał podjąć decyzję…

****

Flora podeszła do okna. Powstrzymała łzy. Podeszła do niej Dal.

- Co ci jest? Widzę, że coś jest nie halo.

- N-no, tak. Widzisz. Jest taki kolega chłopaka mojej przyjaciółki. I, on teraz wyjechał. On, no wiesz, jest fajny…

- Podoba ci się?

Dziewczyna pokiwała głową. Przysiadła się Wory, która słyszała słowa Flory.

- I ja mu tego nie powiedziałam. Trenuje piłkę nożną. Naprawdę, bardzo go lubię, ale nie wiem czy… on…

- Też czuje to samo do ciebie. – dokończyła Woryan

- Tak…

- Ty, jutro do niego pojedziesz. Ale najpierw, zrobimy cię na bóstwo!

Zapowiedź!

Dziś jest olimpiada Nathana! Flora, przyjedzie, razem z całą drużyną. Będą go wspierać na żywo. Czy wygrają mistrzostwa? Zostaną na 2 lata? Co zrobi Swift, jak zobaczy Florę? Jaki będzie koniec tej całej przygody? Czytajcie następny odcinek pt. „Ile można czekać?”. To będzie świetne!

----------------------------------------------------------

Hejo!

27 rozdział jest!

Jest dłuższy od pozostałych. 

Chyba ciekawy.

Aha!

W zakładce postacie, dodałam nowe... postacie xD

Miłego czytania! <3